In mijn dromen was ik schrijfster en zat ik van jongs af aan op een zolderkamertje niet alleen mijn leven, maar ook dat van de mensen om mij heen te herschrijven. Op die manier kon ik alle pijn en verdriet wegnemen en elke dag de zon laten schijnen in het leven van de mensen die ik liefhad, de mensen die ik nodig had en de mensen die er gewoon altijd waren.Het echte leven verliep anders. De verhalen ontstonden in mijn leven en in mijn hoofd en ze bleven daar. Ze bezorgden mij angst. Verlammende angst.
Er waren ook veel dingen gebeurd die mij verdrietig hadden gemaakt. Of boos. Soms ook blij, maar op de één of andere manier voelde ik dat niet meer, vreugde.
Soms ging het een tijdje best goed. Gebeurden er weer echt leuke dingen, deed ik onbezonnen en stiekeme dingen, voelde ik mij kind en leefde ik vanuit mijn tenen.
Vriendinnen zeiden mij dat ik van hoogtepunt naar hoogtepunt leefde. Ik interpreteerde dat als iets fouts en deed mijn best om het te stoppen; dat 'wilde' leven.
Hoge pieken, diepe dalen. Ik kon het allemaal wel aan, maar ik vond mijn leven er niet leuker op worden. Het voelde als veel. Zwaar. Teveel om te dragen.
Alles werd anders toen ik Life coach werd. De opleiding zelf was als een therapie; ik snapte mezelf weer, alle kwartjes vielen! Ik kreeg weer zin om alles uit mijn leven te halen wat erin zit. De oefeningen brachten mij rust en duidelijkheid; ik leerde anders te denken. En daardoor anders te doen. Een verademing!
Mijn doel als coach is om jou hetzelfde te laten doen. Om je het vertrouwen te geven nieuwe dingen te proberen en de persoonlijke kracht te geven om door te zetten, ook als het moeilijk is.
Het heeft mij veel tijd gekost om mijn eigen potentieel te erkennen. Maar toen ik mijn angst opzij zette, besefte ik dat niets onmogelijk was. Mijn eerste stap was het volgen van de coachingsopleiding, waar ik de principes leerde waarmee ik nu mijn leven vormgeef.